Οι «επιτυχημένοι» και οι «αποτυχημένοι» των Πανελλαδικών

Σου γράφω εγώ, που πολλά χρόνια πριν, μετρούσα και ξαναμετρούσα τα κουκιά (μόρια) κι αυτά δεν έφταναν για το όνειρο του Ιστορικού-Αρχαιολογικού. Ευτυχώς με φώτισε το αστέρι μου και δεν πήγα να φέρω ένα “όποιο νά ‘ναι χαρτί”, για να με διορίσει ο πατέρας μου στην τράπεζα.

“Καταστράφηκα”, ήπια, περπάτησα μόνος μου ατελείωτα, έριχνα μεταμεσονύχτια σουτάκια στον Άγιο Αντρέα στη Λαμπρινή, μέχρι να χωνέψω την “αποτυχία” μου. Εγώ που μέχρι τότε, ό,τι εξετάσεις είχα δώσει, lower, proficiency, grundstuffe, είχα πετύχει, τώρα έπρεπε να δω τους συμμαθητές μου να χαίρονται,την κοπέλα μου να φεύγει για τη Νομική Κομοτηνής (και μοιραία να με παρατάει για κάποιον νομικάριο) και το μέλλον μου ζοφερό και αβέβαιο. Το “η ζωή εδώ τελειώνει, σβήνει το καντήλι μου” είχε σίγουρα γραφτεί για μένα και ο Στράτος το τραγουδούσε για πάρτη μου…

Ο πατέρας μου με πίεζε να ξαναδώσω. Με την καμία. Ούτε για πλάκα. Εγώ που δεν ήξερα τι είναι ο επιχείλιος έρπης, έβγαλα έρπητα ζωστήρα πάνω στις Πανελλαδικές. Beat this motherfucker. Του είπα ότι θέλω να πάω να σπουδάσω έξω, Μ. Βρετανία. Ξέχνα το, μου απάντησε. Κι εγώ ο μαλάκας μάσησα. Αντί να φύγω νύχτα, έκατσα ο βλάκας κι άκουγα, ότι η πραγματική αιτία του έρπητα ζωστήρα ήταν, ότι αγχώθηκα γιατί γνώριζα δήθεν, πως δεν είχα διαβάσει αρκετά. Του το είπε ένας γιατρός φίλος του από το τηλέφωνο. Ο καραγκιόζης γιατρός, που έκανε την τηλεφωνική διάγνωση, προφανώς ήταν αριστούχος των Πανελλαδικών.

Πάνω στο ατελείωτο περπάτημα έφτασα Πεδίον του Άρεως. Λημέρια μου γιατί ένα φεγγάρι έπαιξα στα mini του Πανελληνίου. Είδα μια μεγάλη ταμπέλα επί της Πατησίων: “Σχολή Κινηματογράφου & Τηλεοράσεως Λυκούργου Σταυράκου”. Είδα φως, μπήκα. Ήταν εκεί ο ίδιος ο Σταυράκος. Μιλήσαμε, μου τα περιέγραψε, γράφτηκα στο Τμήμα Εικονοληπτών – Φωτογράφων. Η ζωή μου προφανώς δεν τελείωσε. Κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι.

Δεν σταμάτησα να διαβάζω, να εξελίσσομαι, να επιμορφώνομαι. Εθελουσίως ασκητής, σπουδαστής για την ακρίβεια. Επικοινωνία, digital marketing, οπτικοακουστικά Μέσα. Με πιστοποιήσεις, με ψυχοφθόρες επιτυχίες και διδακτικές αποτυχίες. Το πρόσημο ως σήμερα θετικό.

Ξέρεις πόσοι αριστούχοι των Πανελλαδικών μου έχουν ζητήσει δουλειά; Πόσα βιογραφικά έχω διαβάσει φουλαρισμένα στους τίτλους σπουδών; Δεν λέω φυσικά, ότι αυτοί οι τίτλοι είναι άχρηστοι. Αυτοί οι ισχυρισμοί είναι τρικ των μετρίων, για να νιώσουν οι ίδιοι ανώτεροι. Για τους μέτριους αυτούς θα σου γράψω άλλη φορά, γιατί έχω πολλά να τους σούρω.

Η ζωή σου δεν είναι θρίαμβος, ούτε ήττα εξαιτίας των Πανελλαδικών. Εσύ που πέτυχες, σου αξίζουν χίλια μπράβο. Δούλεψες πολύ σε ένα σύστημα ηλίθιο, βαθμοθηρικό, που σου έστιψε μυαλό και νεύρα και σε έμαθε εκτός άλλων, να παπαγαλίζεις και να έχεις φωτογραφική μνήμη εφάμιλλη του Τζον Τάραμας, όταν παίζει black jack στα καζίνο που ακόμα τον δέχονται. Πρόσεχε μη σπουδάσεις καμιά μαλακία που θα σου υποδείξουν λόγω επαγγελματικής αποκατάστασης. Πού;; Στην Ελλάδα του 2024;; Χαχα… Μία είναι η ζωή σου και είναι αυτή εδώ. Δεν είναι πρόβα. Είναι το κανονικό το έργο. Αφιερώσου σ’ αυτό που αγαπάς και γίνε ο καλύτερος.

Εσύ που δεν πέτυχες, άσε την κλάψα. Μίλα ειλικρινά με τον εαυτό σου και προχώρα. Τουλάχιστον σκέψου ότι γλύτωσες τη ΔΑΠ -ΝΔΦΚ, την ΠΑΣΠ και τις λοιπές φοιτητικές ντροπές. Αποτυχημένος δεν είσαι χαζούλη στα 18 σου. Στα 18 σου είσαι νέος. Όλα είναι μπροστά σου. Για να διαβάσεις, να μάθεις μια τέχνη, να καλλιεργηθείς και να δουλέψεις, έτσι;; Όχι για να κωλοβαράς στις καφετέριες βρίζοντας το άτιμο το σύστημα…

Εσύ γονιέ, άσε τα καραγκιοζιλίκια. Ούτε να ετοιμάζεσαι να ψήσεις αρνιά για το καμάρι σου (γιατί ο ΟΑΕΔ είναι δυο λεπτά δρόμος), ούτε να ντρέπεσαι να σηκώσεις το τηλέφωνο μην ξεφτιλιστείς στο σόι σου επειδή το παλιόπαιδο δεν πέρασε… Αρκετά γραφικός έγινες την περίοδο των εξετάσεων, που κρεμόσουν στα κάγκελα του σχολείου και σέρβιρες πρωινό Hilton στο παιδί που μέχρι πρότινος έπινε ένα σκέτο γάλα. Και συμπεριφέρσου με λογική και ευθύτητα. Όχι σαν τον ποδοσφαιριστή που μόλις παίζει στο ματς λέει “σήμερα έπαιξα” κι όταν δεν παίζει λέει “ ο μαλάκας ο προπονητής δε μ’ έβαλε”. Όχι στα καλά “γράψαμε καλά και περάσαμε” και στα κακά “δυστυχώς δεν τα κατάφερε.” Και στα καλά και στα κακά κοντά στο παιδί. Σχοινοσύντροφος, όχι δικαστής.

Του χρόνου τον Ιούνιο πάλι τα ίδια θα περάσω γαμώ το κέρατό μου. Ευτυχώς έχω ακούσει, ότι ο έρπης ο ζωστήρ σε αντίθεση με τα άλλα είδη έρπη, εμφανίζεται άπαξ. Ελπίζω να ισχύει…