Αλήθεια, μπορείς να τιθασεύσεις έναν Γιάννη Σερβετά; Ο λόγος του γάργαρος, άλλοτε ποιητικός, άλλοτε ειρωνικός, άλλοτε συντηρητικός, μα πάντα ευρηματικός, ζωντανός, παρορμητικός, αθεράπευτα ανθρώπινος, κατανοητός, φιλοξενήθηκε στο ράδιο Χρόνος 87,5fm, απ όπου και η συνέντευξή του, που τον προφορικό της λόγο, τον  σεβαστήκαμε απόλυτα. Μιλά σαν να σου ψιθυρίζει στο αυτί πράγματα και σε κάνει να γελάσεις με την ψυχή σου. Ο γνωστός μουσικός παραγωγός του ράδιο imagine, ο εκ των βασικών στελεχών του τηλεοπτικού Ράδιο Αρβύλα, αν και δεν μπόρεσε να βγει τηλεφωνικά σε  «πρωϊνό χρόνο», το έκανε στην εκπομπή «πολιτικό ταγκό» του Χρόνος 87,5fm, απαντώντας και σε ερωτήσεις πολιτικού ενδιαφέροντος  με απόλυτη φυσικότητα. Η συνέντευξη  δόθηκε χθες. Απολαύστε τον.

“…Να φιλήσω όλους τους παλιούς καλούς ακροατές που μου θυμίσατε, πολλά xρόνια πριν με το Ράδιο Θεσσαλονίκη και με τις συνδέσεις που μπορούσαμε και επικοινωνούσαμε.”

Και εγώ ήμουν ένας από το δικό σας fun club.

-Α, μεγάλωσα γενιές και γενιές…

Με το αστείρευτο χιούμορ, το ανεξάντλητο, το πηγαίο…

-Η ζωή μας είναι ένα μεγάλο δούναι και λαβείν, αυτό το νταλαβέρι που λέμε που το πήραμε από την Ιταλία και όταν παίρνεις – δίνεις και γίνεται αυτό το πολύ ωραίο καθημερινό, ακούς – λες και υπάρχει αυτή η μαγική επαφή, ειδικά στο ραδιόφωνο, τον βασιλιά των Μέσων.

Ο βασιλιάς των Μέσων και ταυτόχρονα το πιο αξιόπιστο από τα Μέσα.

-Για εμένα ναι και επικοινωνούν και οι ψυχές, εκτός της ειδησεογραφίας, οι άνθρωποι έρχονται κοντά με έναν μαγικό τρόπο, είναι το μοναδικό παραμύθι που έχει απομείνει από το παρελθόν, το ραδιόφωνο.

Και αυτό που κάνετε στην τηλεόραση, ράδιο είναι, ράδιο αρβύλα.

-Γι’ αυτό το ονομάσαμε, για να δείξουμε ότι έχουμε αγάπη ακόμη μέσα μας, αλλά αυτά τα πράγματα εξελίσσονται, αλλιώς το είχαμε στην αρχή και σιγά-σιγά πηγαίνει. Βέβαια, είναι ωραίο, γιατί έσπασε το γυαλί, μιλάμε φυσιολογικά λες και είμαστε στην παρέα μας, μας αποδέχεται ο κόσμος – δεν τρώμε ξύλο, είναι πολύ σημαντικό αυτό.

Ξύλο δεν τρώτε, αγωγές τρώτε;

-Ε ναι, πώς…

Οι πολιτικοί μας διαθέτουν χιούμορ σήμερα; Είστε, βέβαια, το καλύτερο δελτίο ειδήσεων που ακούμε, γιατί από τα δελτία ειδήσεων δεν ακούμε τίποτα.

-Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, οι πολιτικοί ποτέ δε μας έφεραν πρόβλημα, ίσα-ίσα το καταευχαριστιούνται και πολλές φορές μας προτρέπουν να τους κουλαντρίζουμε. Πρέπει να ξέρετε ότι δεν υπάρχει αρνητική διαφήμιση – υπάρχει μόνο διαφήμιση. Αρκεί να ακούγεται το όνομα μου καλά, αυτό το ξέρουν καλά, ειδικά οι παλιοί πολιτικοί. Δεν έχουμε θέματα με ανθρώπους, μόνο με τον Άνθιμο, έτσι, μερικές φορές, αλλά τα ξεπεράσαμε και αυτά, όλα καλά, δόξα τω Θεώ, όλα καλά.

Ο Πάγκαλος μπορεί να σας έστειλε το σώβρακο εκεί…

-Έχω, έχω βρακί του Πάγκαλου…

Ο Άνθιμος δεν ξέρω τι θα σας στείλει…

-Γερός να είναι και αυτός. Ο Πάγκαλος μας έστειλε το βρακί του, είχε πολύ μεγάλο γλέντι, διασκεδάσαμε πάρα πολύ μ’ αυτό.

Έχει, τελικά, χιούμορ ο Έλληνας πολιτικός; Έχει χιούμορ ο Έλληνας πολίτης;

-Ο Έλληνας πολίτης έχει σίγουρα χιούμορ.

Και σε δύσκολες εποχές, αυτό ρωτάω.

-Στις δύσκολες εποχές το καλύτερο φάρμακο, η καλύτερη άμυνα είναι το χιούμορ. Δεν έχουμε τίποτα άλλο. Δεν είναι τυχαίες οι παροιμίες που έχουν γραφτεί από τους ανθρώπους, δηλαδή, λέμε «δεν υπάρχει κηδεία χωρίς γέλιο». Στα δύσκολα μέσα κάτι πρέπει να βρεις για να ισορροπήσει. Όλος ο πόνος από τη μια μεριά με το αστείο, γιατί τι είμαστε; Τελικά εγώ λέω « δίσκοι σερβιρίσματος»  και εγώ θεωρώ ότι αυτή την εποχή αποκτήσαμε πάλι τέτοια χαρακτηριστικά. Ξαναβγήκε το χιούμορ το υποχθόνιο, αυτό το πολλές φορές κυνικό, δεικτικό, αλλά μόνο και μόνο για να μπορούμε να έχουμε ισορροπία. Πιστεύω πάρα πολύ στο χαμόγελο.

Είναι μια μορφή αντίστασης, μπορούμε να πούμε.

-Είναι αντίσταση. Εγώ τουλάχιστον με αυτό το χαμόγελο μεγάλωσα στο πατρικό μου σπίτι και αυτό προσπάθησα και πέρασα και στη δική μου οικογένεια. Τουλάχιστον, να γελάμε ρε παιδί μου, γιατί όταν σου τυχαίνει κάτι στραβό στη ζωή σου, από τον πατέρα μου το έμαθα αυτό – θεός σχωρέστον, όταν σου τυχαίνει κάτι στραβό θα το πληρώσεις εσύ. Ένα χρέος για παράδειγμα και μου έλεγε ο μπαμπάς μου  «βρε Γιάννη, αποφάσισε. Θα το πληρώσεις ούτως ή άλλως, θέλεις τώρα να χαμογελάς ή να κλαίς; Και με τους δύο τρόπους, είτε χαμογελώντας – είτε κλαίγοντας, στο τέλος θα τα πληρώσεις.» Έχει μια μαγική φιλοσοφία αυτό, είναι πολύ ωραίο.

Ο Γιάννης Σερβετάς στην καθημερινή του ζωή πώς είναι; Είναι ο καλαμπρουτζής της παρέας; Είναι σοβαρός;

-Πάρα πολύ σοβαρός. Πάνω σε ένα βάθρο κάθομαι και με σπρώχνουν οι πέντε και με ραίνουν με λουλούδια. Καταρχήν, δεν έχουμε τέτοια πράγματα, από το πρωί μέχρι το βράδυ δουλεύω, έχω 10:00 – 13:00 ραδιόφωνο, 15:00 – 17:00 ραδιόφωνο, έχουμε viewing, αγωνία να ετοιμάσουμε πράγματα και το βράδυ μια ώρα ζωντανή εκπομπή, οπότε περιορίζεται η έξοδος μου. Οπότε όταν βγαίνω έξω με τους φίλους και την οικογένεια μου, προσπαθώ να πάρω σειρά για να μιλήσω, γιατί είμαι μέσα σε μια παρέα με πληθωρικούς ανθρώπους, ωραίους, που λένε αστεία, που περνάνε καλά, που ξεχνιόμαστε από την καθημερινότητα. Ένας φυσιολογικός άνθρωπος είμαι. Όπως και στην εκπομπή. Δεν έχω καμία διαφορά με τώρα, έτσι είμαι.

Η ελληνική τζαζ πραγματικότητα και στην πολιτική και στην κοινωνική ζωή, σας δίνει πολλά ερεθίσματα.

-Δόξα τω Θεώ, από συνεργάτες εξωτερικούς δεν έχουμε παράπονο, είχαμε ένα θέμα όταν έφυγε η κυβέρνηση του Καραμανλή, λέγαμε Χριστέ τι θα κάνουμε; Δεν πειράζει και αυτοί το προσπαθούν, τα φέρνουν βόλτα, καλά θα ήταν να μην έχουμε εμείς δουλειά, να χαμογελάσει λίγο ο κοσμάκης, αλλά….

Ο Γιάννης Σερβετάς αν ήταν βουλευτής ή υπουργός, πώς θα ήθελε να τον σχολιάζουν οι άλλοι; Θα έδινε αφορμή για σχολιασμούς;

-Αλίμονο. Καταρχήν, με το που θα πήγαινα από εκείνη την όχθη, θα τα ήθελε, πώς να το πω ευγενικά, ο …κώλος μου, λυπάμαι δεν έχω καλύτερη λέξη. Όταν μπαίνεις μέσα σε αυτή την διαδικασία αναγκαστικά θα δώσεις και τροφή, δε γίνεται. Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα – τον τρώνε οι κότες. Έχω την αίσθηση πλέον ότι ενώ είναι τόσο ιερό το να είσαι υπουργός, βουλευτής, να βοηθάς για το κοινό καλό, δηλαδή, τα αυτονόητα, αυτά που θα θέλαμε να γίνονται, δε γίνονται γιατί γίνονται λοβιτούρες, πραγματάκια, ο καθένας κοιτάζει τη δική του τσέπη, το δικό του συμφέρον, οπότε όταν μπαίνεις σε αυτή τη διαδικασία το χάνεις, γι’ αυτό και δεν ασχολούμαι.

Να μιλήσουμε και για το ημερολόγιο – ανεκδοτολόγιο που είναι το πέμπτο στη σειρά;

-Ναι το πέμπτο, δεν ξέρω γιατί ξεκίνησε το 2007 και τώρα πλέον δέχομαι απειλές από τους ανθρώπους που το διαβάζουν, που θα μου σπάσουν τα δόντια, αν δε συνεχίσω να το γράφω, δηλαδή, πραγματικά, μια χρονιά είπα μάλλον το τελευταίο είναι αυτό και δέχθηκα βροχή διαμαρτυριών από ανθρώπους που μου έλεγαν συνέχισε να γράφεις. Αυτό τι είναι τώρα. Μπαίνω εγώ μέσα στο διαδίκτυο, βρίσκω αστείες ιστορίες, ανέκδοτα, περίεργες στατιστικές, από τα οποία έχω ένα πρώτο υλικό, αλλά όσο περνάνε τα χρόνια, αυτές οι αστείες ιστορίες τελειώνουν. Οπότε αναγκαστικά μπαίνω στη διαδικασία του γραψίματος, γράφω δικές μου ιστορίες από το παρελθόν, από αυτά που βιώνω στων Ελλήνων τις κοινότητες, από την καθημερινότητά μου, γράφω ιστορίες που μου εμπιστεύονται οι φίλοι αναγνώστες και σιγά-σιγά βγαίνει αυτό το ανθολόγιο ιστοριών να το πω κάπως έτσι, που έχει όλα τα χρώματα. Έχει δηλαδή θυμό, νεύρα, χαμόγελο, έχει πιο συναισθηματικές ιστορίες, τα έχει όλα και θεωρώ ότι είναι ένα πολύ ωραίο βιβλίο, που έτσι και το πάρεις και το γράψεις και εσύ και το συμπληρώσεις, μετά θα έχεις τη ζωή σου. Το αγαπάω, μ’ αρέσει, είναι μια ωραία διαδικασία.

Να πούμε εμείς, ως χορηγοί επικοινωνίας, ότι το βράδυ θα προλογίσει η αρχισυντάκτης της εφημερίδας ΧΡΟΝΟΣ, στις 19:30 στο βιβλιοπωλείο Δημοκρίτειο. Ψηφίζουμε, λοιπόν,  Γιάννη Σερβετά.

-Και πολύ καλά κάνετε, έχετε πολύ καλό γούστο.

Σου κάνει ζημιά η Ντόρα Μπακογιάννη, αλλά τι ζημιά να κάνει το 1,9% στον Γιάννη Σερβετά.

-Ποιο καλέ, να μη σας πω ότι θα μαζευτούμε όλοι όσοι είμαστε, 3-4-5 θα πάμε στην Μπακογιάννη να φωνάζουμε…

Να πούμε στην Ντόρα να έρθει στο βιβλιοπωλείο;

-Βρε, υπεράνω είμαι εγώ. Θα πάμε όλοι μαζί στην Ντόρα, δε θα μείνει κανείς σε μένα, γιατί θα γίνει σκοτωμός, καλά έκανες και μου το είπες για να φορέσω κάτι…. Τι χρώμα έχουν στο κόμμα τους;

Από όλα τα χρώματα…

-Ωραία, θα βρω ένα.

Ένα σχόλιο για την πολιτική σκηνή στην Ελλάδα και γενικότερα για την ηρωική έξοδο που ετοιμάζεται, αυτήν του Γιώργου Παπανδρέου;

-Φεύγει ο Παπανδρέου; Δε με ειδοποιήσατε. Όλα τελευταία στιγμή. Ήρθε η Ντόρα, φεύγει ο Γιώργος, δηλαδή, πάρτε με λίγο πιο μπροστά, πω – πω είναι και μεσημέρι – τι θα φάμε;

Αυτά μάλλον θα μπουν στο επόμενο ημερολόγιο.

-Αυτό που έχω να πω εγώ είναι ότι ειλικρινά δε με απασχολεί, έχω την αίσθηση ότι η Ελλάδα θα βρει άκρη, θα πατήσουμε στα πόδια μας με κάποιο τρόπο, χαμογελώντας ή όχι, γκρινιάζοντας. Αυτό που με στεναχωρεί είναι ότι δεν έχουμε δεχτεί ότι υπάρχει νέα τάξη πραγμάτων σε όλον τον πλανήτη. Ένας πλανήτης που φλέγεται, βλέπουμε τι γίνεται στη Βόρειο Αφρική, όλα αυτά τα στενάχωρα και εμείς καθόμαστε εδώ και ασχολούμαστε με λεφτά, μου φαίνεται ότι είναι πολύ μεγάλη αμαρτία. Είναι η εποχή που έπρεπε να κάνουμε τον σταυρό μας, ρε παιδί μου και να πούμε Δόξα τω Θεώ, πάμε τώρα. Και βλέπεις έναν κόσμο να φλέγεται και εσύ να κάθεσαι και να φωνάζεις όχι χρωστάμε 20 δις, όχι θα πάρουμε 50 ή 100, δεν ξέρω, έχω την αίσθηση ότι κάπου χάθηκε η μπάλα. Είμαι πολύ λαϊκιστής, το πιστεύω, αυτήν τη στιγμή όπως μιλάω θα μπορούσα να μιλήσω πιο εμπεριστατωμένα και διαφορετικά, αλλά δεν μπορεί να κάνει λάθος η βάση στο στομάχι μου, όταν μου λέει το ίδιο μου το στομάχι ότι «ψιτ, είσαι αμαρτωλός», κάτι ξέρει παραπάνω από το υπόλοιπο μορφωμένο σώμα, έχω την αίσθηση ότι χάθηκε λίγο η μπάλα.

Η Θράκη, η Θάσος, τι σας θυμίζουν;

-Καταρχήν, εγώ στη Θάσο ανδρώθηκα, βέβαια, μικρό παιδί πήγα, όταν πήγα πρώτη φορά στο νησί απέναντι δεν είχε ferry boat, μας περνούσαν κάτι στρατιωτικά πράγματα και την έχω περπατήσει με τα πόδια γύρω-γύρω, την έχω κάνει με βάρκα γύρω-γύρω, την έχω κάνει με αμάξι, έχω κάνει τα πάντα για πάρα πολλά χρόνια. Tην αγαπάω πάρα πολύ, θεωρώ ότι είναι ένα από τα ωραιότερα νησιά στον πλανήτη, όχι στην Ελλάδα. O συνδυασμός θάλασσας και πάει λέγοντας. Μετά, η Θράκη. Την έμαθα σε μεγάλη ηλικία, απλά ήξερα να διαβάζω για τη Θράκη, δεν είχε ο πατέρας μου αυτοκίνητο για να κάνω ταξιδάκια και έτσι, την έμαθα μεγάλος και εντυπωσιάστηκα από τη ζεστασιά των ανθρώπων, πράγμα που δεν ξέχασα ποτέ και την κατάλαβα κανονικά όταν γύρισα.

H  επιστροφή μου στο ραδιόφωνο – μετά το 1997 που σταμάτησα λόγω ΑΜΑΝ- όταν γύρισα το 2004 η πρώτη τεράστια αγκαλιά, η μεγαλύτερη αγκαλιά που έχω δεχθεί ποτέ, αγάπης, ξέρεις πώς γυρίζεις μετά από χρόνια στο σπίτι σου και σε πιάνει η γιαγιά και σε σφίγγει, ήταν από τη Θράκη, από εκεί πάνω, από Αλεξανδρούπολη, από την περιοχή εκεί και έκτοτε σας έχω βάλει στην ψυχή μου και ότι μπορώ να κάνω παραπάνω το κάνω με τον δικό μου τρόπο.

Και εμείς παροτρύνουμε τους συμπολίτες μας στις 19:30 στο βιβλιοπωλείο Δημοκρίτειο…

-Όχι, τι είναι αυτά που λέτε στον κόσμο, στην Ντόρα να πάνε. Kαι εγώ εκεί θα πάω. Όπως θα ακούμε την Ντόρα, θα σκύβω εγώ και θα σας λέω τίποτα για το ημερολόγιο  στο αυτί, αυτί-αυτί θα γίνει η παρουσίαση.

Μια ωραία ατάκα για το ράδιο ΧΡΟΝΟΣ 87,5 fm.

-Σαν τι ωραία ατάκα να σας πω; Όπως κυλάει ο χρόνος, έτσι να μείνετε και εσείς στο διηνεκές, αν έχετε κουράγιο, βέβαια. Tώρα αν ήταν ευχή ή κατάρα θα σας γελάσω.