Το ουτοπικό νησί-κράτος που υπήρξε έστω και για λίγο

Το μακρινό και πολιτικά κοσμογονικό 1968, μια χρονιά που πυροδότησε κινήματα διαμαρτυρίας στην Ιταλία και αλλού στην Ευρώπη εμφανίστηκε μια “επανάσταση” του ενός ανθρώπου, που δοκίμασε τα όρια του εφικτού. . Για την ακρίβεια, ήταν 1 Μαΐου 1968 όταν μια πλατφόρμα 400 τ.μ. χτισμένη πάνω στο νερό σε μια κατασκευή από χαλύβδινους σωλήνες, 6,27 ναυτικά μίλια από την ακτή και 500 μέτρα έξω από τα ιταλικά εθνικά ύδατα, εγκαινιάστηκε για να αυτοανακηρυχθεί ανεξάρτητη δημοκρατία.

ΔΙΑΝΟΙΑ ή ΠΑΡΑΝΟΙΑ ;

Αυτή η τεχνητή πλατφόρμα προοριζόταν ως ένα είδος ουτοπίας: ένα πρότυπο, ελεύθερο μικρο-έθνος αποκομμένο από το ιταλικό κράτος. Είχε τη δική του σημαία, το δικό του νόμισμα, τα δικά του γραμματόσημα και ακόμη και τη δική του επίσημη βοηθητική γλώσσα, την Εσπεράντο. (Το αρχικό όνομα του νησιού δεν ήταν Isola delle Rose αλλά Insulo de la Rozoj). Ήταν το πνευματικό τέκνο του Τζόρτζιο Ρόζα, ενός μηχανικού από τη Μπολόνια με δεσμούς με την πρώην «Δημοκρατία του Σαλό» κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Στόχος του ήταν να δημιουργήσει ένα κράτος πλήρως ανεξάρτητο από την Ιταλία. Είχε το δικό του σύστημα φορολογίας (όπως ο Άγιος Μαρίνος) και θα χρηματοδοτούσε τον εαυτό του μέσω των εστιατορίων και των καταστημάτων με σουβενίρ, που επρόκειτο να ανοίξουν για τους τουρίστες και τους περίεργους επισκέπτες που έφταναν με κάθε είδους σκάφος από το Ρίμινι.

Ο εκκεντρικός μηχανικός μάλιστα ξεκίνησε διάλογο με τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, όπως και με το Συμβούλιο της Ευρώπης, για να δημιουργήσει νομικό κεκτημένο στον αγώνα του για ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση.

Οι εφημερίδες σύντομα έπιασαν την ιστορία, η οποία ήταν στα χείλη όλων, κυρίως λόγω των μύθων περιέβαλαν το πρωτότυπο εγχείρημα. Λέγεται ότι το νησί ήταν καταφύγιο για καζίνο, μπορντέλο και πειρατικό ραδιοφωνικό σταθμό. Ότι ήταν το κέντρο ενός διεθνούς κατασκοπευτικού κυκλώματος. Ότι ήταν ακόμη και σοβιετική βάση υποβρυχίων. Ας μην ξεχνάμε πως πρόσφατη ήταν η Κρίση των Χοίρων μεταξύ Η.Π.Α. και Κούβας, ενώ η γειτνίαση του Νησιού-πλατφόρμας με την κομμουνιστική Αλβανία φαινόταν αρκούντως απειλητική για την ευθυνόφοβη ιταλική κυβέρνηση.

Ο ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Παρόλο που δεν βρέθηκαν ποτέ στοιχεία για καμιά από τις παράνομες δραστηριότητες, το όνειρο του Τζιόρτζιο Ρόζα ήταν ήδη σε αντίστροφη μέτρηση.. Ούτε δύο μήνες μετά τα επίσημα εγκαίνια, ο λιμενάρχης και η οικονομική αστυνομία περικύκλωσαν το νησί στις 25 Ιουνίου 1968, αποκλείοντάς το, έτσι ώστε ούτε οι οικοδόμοι να μπορούν να συναρμολογήσουν και να δέσουν. Τον Φεβρουάριο του 1969, δύτες του ιταλικού ναυτικού άρχισαν τις εργασίες για την κατεδάφισή του, αναπτύσσοντας κιλά εκρηκτικών. Αλλά ο ικανός μηχανικός Ρόζα είχε χτίσει το νησί τόσο καλά, που ούτε μια δεύτερη έκρηξη δεν ήταν αρκετή για να το βυθίσει, και αφέθηκε σε μια καταιγίδα στις 26 Φεβρουαρίου 1969 για να τελειώσει τη δουλειά. Και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε αυτό το «πείραμα ελευθερίας». Είναι μια ιστορία που λίγοι γνώριζαν μέχρι πρόσφατα, όταν η νέα, παγκόσμια επιτυχία της ταινίας του Netflix, “L’isola delle Rose” έφερε στη δημοσιότητα.

Ο δημιουργός του ουτοπικού νησιού Τζιόρτζιο Ρόζα για πολλούς επιχείρησε την απόλυτη τρέλα οδηγημένος από έναν παράφορο έρωτα και την επιθυμία του να διεκδικήσει την αγαπημένη του Γκαμπριέλα, την οποία όντως παντρεύτηκε κι έμειναν μαζί ως το τέλος της ζωής του. Λίγο πριν έδωσε την έγκρισή του να μεταφερθεί στην πλατφόρμα του Netflix η απίστευτη αυτή ιστορία.

Στον επίλογο της σατιρικής ταινίας ο θεατής βλέπει τις αυθεντικές εικόνες του Νησιού, ενώ πληροφορείται πως τότε θεσμοθετήθηκε από τον Ο.Η.Ε. η επέκταση των χωρικών υδάτων μιας χώρας από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια. Μαντέψτε βέβαια, ποια χώρα δεν έχει προχωρήσει σε αυτή την επέκταση έως σήμερα.

πηγές : travelemiliaromagna.it , Netflix